Eerst dacht ik dat 'Joël' een thriller was, maar later zag ik roman op de cover staan. Dat was niet zo erg, ik stond voor alles open. Het eerste wat me opviel was de prettige schrijfstijl en lay-out. Je zit meteen in het verhaal en ik begrijp best waarom Carry Slee zo beroemd is. Het is gewoon aangenaam om te lezen! De schrijfstijl deed me wat denken aan Dirk Bracke.
Je maakt als eerste kennis met Eva en al snel merk je als lezer dat het voor een groot deel rond haar draait. Omdat het in de derde persoon is geschreven, kan je wel nog een graantje van Fleur en Nathalie meepikken. Ik lees het liefst in de 'ik'-vorm, maar daar had ik nu geen last van. Eva stelt vragen en dat maakt haar dan ook zo'n aantrekkelijk personage. Waarschijnlijk zou ik in die situatie ook zo reageren. Bart, de vriend van Eva, irriteerde me ontzettend maar gelukkig had Eva dat uiteindelijk ook door, haha.
Het verhaal vind ik best bijzonder, vooral dankzij de brieven. Je leest over 'Joël' en hoe de jongen een meisje wil worden. Dat het zo'n actueel thema is, vind ik goed. Het is nog vaak een taboe en dat Carry Slee daarover schrijft... Geweldig! Ik begrijp nu meer hoe die mensen zich voelen en heb alleen nog meer respect gekregen. Het moet ongelofelijk hard zijn om in een verkeerd lichaam geboren te zijn. Waarschijnlijk wordt dan gezegd dat het 'tussen je oren zit'. Het einde van het verhaal is dan ook vrij schokkend en niet al te voorspelbaar.
Wat me wel stoorde was de onopgeloste vragen rond de dood van Luna. Ik wil nu niet het einde verklappen, maar ik vraag me nog altijd af hoe het nou gebeurt is. Toch vind ik het sterk aan 'Joël' dat men niet alles oplost. Zo kan je je nog meer inleven in de personages die ook zonder antwoorden zitten. Zij moeten gewoon verder leven en zich erbij neerleggen.
'Joël' is een overtuigende roman met een geheim dat je even doet nadenken.
♥♥♥♥♥
