Mijn naam is Lisa, 16 jaar oud en ik woon in de
straat van de bibliotheek. En daar kom ik dus ongelofelijk vaak. (zo vaak dat ik wacht op het moment dat één van die bibliotheek-mensen mij een 'stalker' zal noemen) Ik ben altijd al dol geweest op boeken en ik merkte al snel dat dit mij anders maakte dan leeftijdsgenoten. Terwijl zij liever speelden met hun vriendinnetjes en hun eerste kus uiterst geconcentreerd beleefden, las ik één of ander boek. Opstelletjes schrijven vond ik vermakelijk, terwijl anderen zuchtend op hun balpennen kauwden.
Doorheen het middelbaar las ik steeds meer en meer boeken. Uiteindelijk schreef ik ook veel en ik kreeg al snel goede feedback van leerkrachten. Dat was voor mij vreemd: schrijven deed ik zonder nadenken en ik stond er nooit echt bij stil. Het werd, samen met lezen, een toevluchtsoord uit de realiteit. Ik vind het nog steeds erg moeilijk om te spreken met anderen (angst) en schrijven was voor mij de oplossing. Later kwam daar dan ook mijn eerste Engelse les bij en ik was meteen verkocht! Momenteel lees ik zelfs meer boeken in het Engels dan in het Nederlands. Op sommige momenten hoop ik dan ook ooit tweetalig te gaan bloggen. Nog een beetje oefenen dus...
Ik houd van de veelzijdigheid van woorden, hoe ze samen zinnen vormen en de wereld kunnen veranderen.
Taal is overal. Van graffiti tot de ondertiteling van je favoriete Amerikaanse tv-serie. Van een illustratie tot de boodschappen op je orakelkaarten. Ik houd van de veelzijdigheid van woorden, hoe ze samen zinnen vormen en de wereld kunnen veranderen. Want dat heeft taal al bewezen. Het kan je weemoedig maken of vreselijk gelukkig. Het vertelt een verhaal, vult beelden aan en laat ons 'mens' zijn. Ik lees dagelijks ontzettend veel, waarschijnlijk meer dan mijn hersenen nodig hebben. Om al die informatie een beetje te plaatsen en (oké, ik geef toe) omdat ik een plekje nodig heb om deze extreme liefde te kunnen bevatten, startte ik een blog. Mijn liefde voor bloggen is groot, ik was al jaren geleden in blogland maar was best wispelturig. Tot ik op 20 augustus 2015 voor de eerste keer in BOZAR stond en de dag erna een foto bekeek. Dat beeld liet me beseffen dat ik mijn hersenspinsels delen moest!
